ا کنون که سپا ه برگریزا ن بر سبزه و گل کشیده شبخون

برگریزا ن



ا کنون که سپا ه برگریزا ن بر سبزه و گل کشیده شبخون

گل ها ی چمن به نا مرا دی یکسر شده زا ر و زغفرا ن گون

شمشا د بلند گردن ا فرا ز ا ز هیبت با د گشته وا ژون

زا ن قوم خزا ن رسیده کن یاد

در خندة صبح چون کنی گوش بر نالة زا ر آ بشا را ن

ا ز پردة ا بر مطرب شب آ ن مرغک شا د سایه پرور

پا ما ل شود چو لانة مور ا ز دهشت مرگزا ی توفا ن

زا ن گلشن سیل د یده کن یا د

چون در بن برگها ی لرزا ن آن مرغک شا د سا یه پرور

ا ز گرمی مهر با ر خورشید گلبا نگ نشاط را کند سر

نا گاه ، گرسنه با زخونخوا ر بر با ید ش از کنا ر ما در

زا ن طفل جگر دریده کن یا د

گر نو گل تا زة شنیدی شب چرخ چه خا ک بر سرش کرد

بسپرد بدست با د بی رحم تا زا ر و زبون و پر پرش کرد

آخر به هزا ر گونه خوا ری در خاره و خا ر بستر ش کرد

زا ن دختر خون تپیده کن یا د

گویند اگر وطن فروشی د ر پر چم غیر جا گرفته

نا موس و طن به با د دا ده رو ا ز حرم خدا گرفته

اهریمن زشت د د منش را بر مسند کبر یا گرفته

زا ن بندة زر خرید کن یا د

بینی چو ز تابنده پولاد زنجیر به دست و پا ی شیری

بینی چو غزا ل کوهسارا ن افتاده به بند چون ا سیری

بر با ل عقا ب مست و آ زا د خورده ز کما ن غد ر تیری

مردا ن بخون کشیده کن یا د

گر تیره شود فضا ی ا مید هشدا ر ، که نیست جا ودا نه

هر شا م که آ فتا ب گردد ا ز صحنة آ سما ن کرا نه

آ ن ا بر سیا ه شوم بند د پیوند به ظلمت شبا نه

در دا من شب ، سپیده کن یا د

هر قطرة خون تو در آ ن خا ک سا زندة نسلهای فر دا ست

هر تا بش تیغ تو درین شا م روشنگر روز ها ی زیبا ست

در برق نگا ه غا زیا نت دا نی که چه مژ ده ها هویدا ست

تا یید خدا رسیده کن یا د

حرفی ا ست دروغ دعوی صلح وین ا نجمن حقوق سا ز ا ن

با زیگة قدرت ا ست و تذویر سر تا سر آ ن بلند ا یو ا ن

خو اهی که فریب ا ین دو نیرو بینی به نگا ه خویش عریا ن

زآ ن صحنة مهره چیده کن یا د